Ljudi s tri oka (18): Tomislav Filipović- KAPI KOJE ŽIVOT ZNAČE
Tomislav Filipović, građevinski tehničar iz Novog Sada, prvi je dao krv za postradale u skopskom zemljotresu, a svojom kamerom je zabeležio niz zanimljivosti koje svedoče više od istorijskih zapisa.
Istog trenutka kada je preko radio talasa stigla vest o katastrofalnom zemljotresu 1963. godine u Skoplju, Novosađanin Tomislav Filipović seo je na moped, za nekoliko minuta stigao u Zavod za transfuziju krvi, u kojem je bio redovan i nagrađivani davalac krvi, i prvi je dao dragocenu pomoć postradalima. Vest se, zajedno sa slikom humanog darodavca, sutradan našla na stranicama dnevnih listova i delovala kao primer i poziv ostalima da pođu stopama Filipovića, tada već poznatog, priznatog novosadskog sportiste, građevinskog tehničara i uspešnog fotografa.
Škola Baneta Sekulića
„Fića“ je od rane mladosti stekao popularnost u Novom Sadu jer je već kao učenik Srednje građevinske škole počeo da igra fudbal u podmlatku Fudbalskog kluba „Vojvodina“, a bilo je to u prvim godinama posle Drugog svetskog rata kada je nosila ime „Sloga“. U to vreme je na čelo crveno – belih došao slavni trener, nekadašnji reprezentativac Jugoslavije, Branislav Bane Sekulić. Filipović je tada igrao zajedno s budućim legendama našeg fudbala Tozom Veselinovićem, Vujadinom Boškovim, Mladenom Krginom, Svetozarom Cecom Vlaovićem, Lazarom Čikarom Kantardžićem…
Međutim, vrlo brzo se posvetio tenisu i nastavio sportsku karijeru u Teniskom klubu „Vojvodina“, najpre kao junior (1949. godine je bio juniorski prvak Vojvodine), zatim kao član seniorske ekipe u saveznom takmičenju i kao trener ženske ekipe sa čuvene 3M (Maja Đukić,Maja Matejić i Maja Jankulov) koje su bile najlepše devojke u jugoslovenskom tenisu i prvakinje države, sjajne studentkinje i potom veoma uspešne u svojim profesijama, supruge poznatih i uspešnih muškaraca. Filipović je zapažen i kao rukovodilac teniske škole „Vojvodine“, a pedagoški rad s teniserima nastavio je u Bambergu u Gornjoj Bavarskoj. Kao igrač i trener, radio je u inostranstvu osamnaest godina.
Za vreme boravka u Novom Sadu, pa sve do odlaska u Nemačku, Filipović nijednog trenutka nije prestao da se druži sa tadašnjim fudbalskim zvezdama u dresu „Vojvodine“. Putovao je sa njima kao navijač i strastveni fotograf koji je kamerom ovekovečio bezbroj značajnih trenutaka u svetloj istoriji kluba. Na njegovim su snimcima sačuvani likovi svih igrača takozvane „zlatne generacije“, momenti s nezaboravnih utakmica u zemlji i inostranstvu, a snimio je i gol Sime Milovanova koji je prilikom slobodnog udarca loptom pocepao mrežu koju je čuvao nemoćni golman Napretka iz Kruševca!
Novi Sad na dlanu
Uspešno bavljenje fotografijom Tomislav Filipović je započeo već u školskoj foto sekciji, potom u novosadskom Foto-klubu „Branko Bajić“ i kao profesionalac u Urbanističkom zavodu i Ateljeu za projektovanje „Plan“ u Novom Sadu. Kamerom je godinama snimao izgradnju celog Novosadskog univerziteta i objekata na bezbroj drugih lokacija u zemlji i inostranstvu. Bio je i vojni snimatelj, dok je služio vojsku u Kraljevu. Veštinu snimanja iz aviona pokazao je i sarađujući s Maticom srpskom; za njene potrebe je više puta, početkom pedesetih godina prošlog veka, leteo nad Novim Sadom i načinio atraktivne fotografije. Objavljene su na naslovnoj strani Almanaha Matice srpske 1944-1955. godine, povodom obeležavanja 10-godišnjice oslobođenja Vojvodine. Kao urednik Almanaha se potpisao Miloš Miša Hadžić, sa saradnicima Savom Josićem, dr Branislavom Bukurovim i Lazarom Atanackovićem. Motivi Novog Sada, snimljeni iz ptičje perspektive, štampani su kao atraktivne i do tada neviđene razglednice u vidu poštanskih dopisnica, a pojavila se i štampana kolekcija od dvanaest motiva grada u originalnom formatu filma na kojem su snimljeni, 2,5 x 4 santimetra, smotana u vidu „harmonike“. Bio je to svojevrsni bestseler za kolkecionare, koji i danas visoko cene ovaj originalni proizvod novosadskog fotografa Tomislava Filipovića. Kao nesvakidašnji suvenir, brzo je rasprodat, pa se i sada čuva kao vredna uspomena.
Baveći se snimanjem iz aviona, Fića je među vazduhoplovcima upoznao i lepu padobranku, šampionku Jelenu, tada učenicu novosadske Pozorišne škole, potonju suprugu fudbalske legende Vujadina Boškova. Njeni lepi portreti, nastali posredstvom Filipovićeve kamere, obišli su svet jer su izlagani kao deo kolekcije Foto-kluba „Branko Bajić“, na više izložbi fotografija u nekadašnjoj Jugoslaviji, kao i u drugim zemljama.
UVEK NA VRHU Tomislav Fića Filipović rođen je 24.juna 1931. godine u Kanjiži. Osnovnu školu završio je u Bečeju, a potom nastavio školovanje u Novom Sadu. Najpre u Muškoj gimnaziji, a potom na Arhitektonskom odseku Srednje građevinske škole. Oženio se koleginicom iz istog razreda. Završio je i Vazduhoplovnu školu, pa se zaposlio kao građevinski tehničar, izvrsni maketar i dokumentator u Zavodu za urbanizam. Jedno vreme radio je u projektnoj organizaciji „Plan“ i imao svoj atelje na vrhu Tanurdžićeve palate u centru Novog Sada, sve do odlaska u Nemačku 1968. godine. Sportom je počeo da se bavi u Fudbalskom klubu „Vojvodina“ sa čuvenim bebama trenera Baneta Sekulića, a potom je igrao i bio trener u Teniskom klubu „Vojvodina“ i u Bambergu u Nemačkoj. Istovremeno, veoma uspešno se bavio fotografijom, učestvovao na više izložbi i osvojio niz vrednih nagrada. Umro je u maju 1994. godine.
|
