Ljudi s tri oka(64) – Đorđe Milutinović – ČUVAR PORODIČNOG BLAGA

Inženjer šumarstva Đorđe Milutinović iz Novog Sada ima bogatu zbirku porodičnih fotografija koje predstavljaju retrospektivu razvoja profesionalne fotografije Vojvodine

„Šta će nestati s fotografijom koja žuti, bledi, briše se i koju će jednog dana baciti u smeće?“-pita se Rolan Bart u svojoj studiji o fotografiji „Svetla komora“ i potom zaključuje:-„ Ne samo „život“(to je bilo živo, poziralo živo ispred objektiva), nego i, po prilici-kako da kažem ? – ljubav. Pred jedinom fotografijom na kojoj vidim oca i majku zajedno, njih, za koje znam da su se voleli, mislim: to je ljubav, kao blago, koja će iščeznuti zauvek; jer, kad mene ne bude bilo ovde, niko više o njoj neće moći svedočiti:ostaće samo ravnodušna Priroda“.

Stablo
Malo je porodica koje se mogu pohvaliti da imaju sačuvane fotografije svih članova zastupljenih na porodičnom stablu. Šumarski inženjer u penziji Đorđe Milutinović iz Novog Sada, zahvaljujući svojoj velikoj ljubavi prema fotografiji, sačuvao je u svom porodičnom albumu likove svih svojih najbližih rođaka od sredine 19. veka, od nastanka fotografije do danas! Milutinovići su stara novosadska trgovačka familija koja je imala najbliže rodbinske veze sa brodovlasnicima Forovićima (svojeevremeno su svojim brodovima preselili Maticu srpsku iz Pešte u Novi Sad), Simonovićima iz Sremske Kamenice, Nikolićima iz Sremskih Karlovaca, Lazarevićima iz Pančeva, Stojkovićima iz Iloka, Miletićima i Tomićima iz Vršca.
– Zahvaljujući tim rodbinskim i prijateljskim vezama u mom porodičnom albumu su se našle i retke fotografije naših poznatih političkih velikana Svetozara Miletića, Jaše Tomića i mnogih drugih,-veli Đorđe Milutinović dok nam s ponosom pokazuje retke fotografije značajne ne samo za njegovu porodicu nego i istoriju našeg naroda. Zapazili smo da ima originalne fotografije nastale u prvim profesionalnim ateljeima u Vojvodini, daleke 1854. godine, Ištvana Oldala u Velikom Bečkereku i Georgija Kneževića u Novom Sadu, zatim i u drugim fotografskim radnjama osnovanim u 19.veku:

Stefana Vulpea, Ignjaca Fuksa, Ignjaca Rajsa, Gavrila Jovanovića, Jovana Rehnicera, Josipa Singera i drugih iz Novog Sada, Pančeva, Temišvara, Beograda, Budimpešte, Beča, Graca, Zagreba, Dubrovnika, Osijeka, Slavonskog Broda pa čak i Njujorka.

Poklon
-Kad sam pošao u školu dobio sam fotoaparat kao božićni poklon. Bilo je to, još pre Drugog svetskog rata, velika atrakcija. Snimao sam na raspustu kod rođaka ali nisam imao ambicije da pravim umetničke fotografije. Oduševljavala me je najviše njihova neprevaziđena dokumentarnost. Zato sam se fotografijom bavio celog života,-objašnjava Milutinović koji je snimio bezbroj crno-belih ali i kolor fotografija i dijapozitiva od kojih su mnogi objavljeni u stručnoj literaturi a bilo ih je i na izložbama Pokrajinskog zavoda za zaštitu prirode Vojvodine.Kao šumarski inženjer Đorđe Milutinović je, po prirodi svoga posla, najviše vremena provodio u prirodi pa su i njegove fotografije najviše posvećene prirodi i njenim lepotama. Njegova supruga Dušanka bila je, takođe, šumarski inženjer i najviše se bavila hortikulturom. I ona je često bila u žiži objektiva suprugovog fotoaparata o čemu svedoče albumi u kojima su samo njene fotografije snimljene u cvetnim abijentima širom sveta. Ovo porodično blago zaslužuje posebno istraživanje jer sadrži dragocene originale kakvih nema ni u ozbiljnim muzejskim zbirkama. Šteta je što naša zemlja nema Muzej fotografije u kojem bi Milutinovićevi albumu retkih fotografija došli do punog izražaja.

Piše: Borivoj Mirosavljević